“Doordat mijn PMT-er me constant de spiegel voor hield en me bewust maakte van mijn nieuwe belasting via de stoplicht methode (groen, oranje, rood) werd ik me langzaam bewust van mijn grenzen”

In april 2019 ben ik via mijn contactpersoon mevr. M. Schonewille van het UWV in contact gebracht met dhr. A. Titiheru van Optima Forma. Na een revalidatie periode bij revalidatiecentrum de Vogellanden in Zwolle voor mijn zenuwziekte, wilde ik via een werkfit traject graag kijken wat er nog mogelijk was.

In 2017 is er een zenuwziekte genaamd Dunne Vezel Neuropathie bij mij ontdekt. Door deze ziekte kon ik mijn werk niet meer doen en ben in januari 2018 ziek uit dienst gegaan omdat mijn contract bij mijn werkgever ophield.

Tijdens het kennismakingsgesprek kreeg ik alle ruimte om mijn verhaal te vertellen en mijn doelen duidelijk te maken. Dit gaf me gelijk een goed gevoel omdat het echt om mij ging en wat ik wilde proberen te bereiken tijdens het traject.

Hierdoor viel er bij mij ook gelijk een grote druk weg omdat ik nu ook wist dat het doel wel terugkeer binnen de arbeidsmarkt, binnen mijn mogelijkheden was. Maar dat als dit niet haalbaar was, Optima Forma dit ook duidelijk richting het UWV zou communiceren. 

We spraken dan ook af dat we gingen voor het inzichtelijk maken van mijn huidige positie op de arbeidsmarkt binnen de beperkingen van zowel mijn fysieke als mentale belastbaarheid. Dit met inzet van psycho sociale en psycho emotionele therapie (PMT) om zo de bewaking van mijn eigen grenzen te leren.

Tijdens de PMT oefeningen kwam ik erachter dat ik het heel erg moeilijk vond om mijn eigen grenzen te bewaken. Vooral het leren accepteren van mijn nieuwe fysieke en emotionele belasting ging niet zonder slag of stoot. Mijn hoofd en lichaam begrepen elkaar totaal niet en waren elkaars vijanden terwijl ze elkaars vrienden moesten worden.

Steeds weer ging ik over mijn grenzen heen. Dit leverde veel frustratie en gevoel van falen op. Ik durfde tijdens de oefeningen ook geen hulp of ondersteuning aan mijn PMT-er te vragen want ” ik moest het toch alleen kunnen want anders faal ik”.

Doordat mijn PMT-er me constant de spiegel voor hield en me bewust maakte van mijn nieuwe belasting via de stoplicht methode (groen, oranje, rood) werd ik me langzaam bewust van mijn grenzen. Langzaam kwam ik tot het inzicht dat hoofd en lichaam een zijn en je daar goed naar moet luisteren.

Hierdoor werd ik me langzaam bewust wat mijn eigen cirkel van invloed was en dat ik zelf moest bepalen of terugkeer richting arbeidsmarkt überhaupt haalbaar was.

Hierdoor veranderde het startdoel van terugkeer naar de arbeidsmarkt, naar een nog zo’n waardevol en zinvolle invulling aan mijn leven geven.

Door dit omdenken in mijn hoofd kwam er een enorme ruimte van rust in me en begon ik binnen de PMT steeds grotere stappen te zetten van het in balans komen van hoofd en lichaam binnen mijn mogelijkheden.

In november 2019 werd ik arbeidsongeschikt verklaard. Hierdoor kwam mijn traject bij Optima Forma op de tocht te staan omdat de reden waarom ik het traject was gestart “Werkfit worden voor de arbeidsmarkt”, kwam te vervallen.

Hierdoor hoefde het UWV mij ook geen re-integratie activiteiten meer aan te bieden.

Ik belde dhr. A Titiheru op omdat ik eigenlijk niet wilde dat mijn traject bij Optima Forma zou stoppen omdat ik juist op dat moment zulke grote stappen aan het zetten was. Het stoppen van het traject zou betekenen dat er een te grote kans op terugval zou ontstaan.

Dhr. A Titiheru raadde mij aan om een persoonlijk brief/mail te sturen naar mijn contactpersoon mevr. M Schonewille van het UWV.  Dit heb ik gedaan en dit heeft tot een verschuiving van denken binnen het UWV gezorgd. Het UWV heeft gezegd dat ze vinden dat ze ook een maatschappelijk verantwoording hebben en mijn traject werd verlengd met 6 maanden.

Dit is misschien wel onze grootste gezamenlijke overwinning geweest omdat dit ook deuren opende voor andere trajecten van andere cliënten. 

Zo kwam er in januari 2020 een vervolg van het traject met nu als doel deel te nemen aan een breder sociaal netwerk buitenshuis.

Tijdens dit tweede traject waren de stappen die ik maakte zeer groot. Dit kwam door het inzicht die ik had gekregen dat lichaam en hoofd het samen moesten doen. Dat  mijn ziekte altijd bij me zou zijn en dat ik goed naar de signalen moest luisteren die mijn hoofd en lichaam geeft. Ik kwam hierdoor steeds meer en balans en mijn zenuwziekte hinderde me steeds minder in het dagelijkse leven. Dit heeft er toe geleidt dat ik vrijwilligerswerk ben gaan doen. Ik ben in een cliëntenraad gaan zitten en begonnen bij een dagactiviteiten voor demente ouderen. Het laatste is tijdens de coronaperiode gestopt. Maar dit heb ik vervangen voor vrijwilligerswerk binnen 2 maatschappelijke organisaties. Hier werk in nu ervaringsdeskundige/vrijwilliger om andere mensen die vastlopen te ondersteunen.

Verder ben ik bij het begin van mijn tweede traject begonnen om langzaam mijn medicatie af te bouwen. Sinds de zomer ben ik de eerste persoon met mijn ziekte die het gelukt is om medicatie vrij te zijn. Dit was me nooit gelukt zonder de dingen die ik tijdens mijn traject bij Optima Forma heb geleerd.

In juni 2020 was het einde van mijn tweede traject en kon het UWV echt niets meer voor me doen. Dit begreep ik ook en ben het het UWV en met name mevr. M Schonewille erg dankbaar dat ze het mogelijk hebben gemaakt om toch een tweede traject te kunnen volgen.

Een paar maanden na het tweede traject ben ik er zelf toch nog achter gekomen dat er een aantal dingen nog niet helemaal af waren. Daarom heb ik toen weer contact opgenomen met dhr. A Titiheru en ben ik op eigen initiatief weer verder gegaan met een traject bij Optima Forma. Deze loopt nog steeds en ik maak nog steeds mooie stappen.

Ik ben Optima Forma en dan in name van dhr. A Titiheru en mijn PMT-ers erg dankbaar voor de ondersteuning in mijn proces die ik heb en nog steeds doormaak. Mijn leven is ondanks mijn ziekte weer waardevol en zinvol geworden.

Sandor Godefrooi